Mark Soetman

Foodmagazine-columnist en duurzaamheidsexpert Mark Soetman nodigde deze maand Dick Veerman uit om een publieke dialoog aan te gaan. Ze hebben het over het gebrek aan regie als het gaat om Nederland voedselland.

Stel je koopt een auto. Keuzes, keuzes. Welke auto koop je? En op basis van welke eisen en wensen? Wettelijke eisen neemt niemand mee in zijn wensenpakket. Dat geldt ook voor voedsel en voeding, betoogt Mark Soetman.

De keuze voor biologisch van Boy Griffioen intrigeert duurzaamheidsexpert Mark Soetman. Griffioen maakt stevige keuzes om zijn bedrijf te verduurzamen. Tegelijkertijd realiseert hij zich dat nutriënten dienen te worden aangevuld. Soetman vraagt zich af hoe.

Mark Soetman vraagt zich af of je via de 'praatgroepjes' van Joris Lohman wel een deuk in een duurzaam pakje boter kunt slaan. In een dubbelcolumn geven Soetman en Lohman hun mening.

Laurens en ik komen allebei uit Harderwijk, maar dat is niet waar we elkaar leerden kennen. Onze kennismaking is van later datum en meer rond onze vakgebieden. Laurens is professor aan de universiteit van Groningen over ondernemerschap in retail en hij is de man die de EFMI Business School heeft opgezet. Ik ken Laurens als iemand met veel kennis van en een duidelijke mening over het retail-, voedsel- en agrarisch landschap van Europa.

Ik ken Ruud Zanders al een aantal jaren als innovatief serieel ondernemer in de pluimveebranche, meer specifiek legstallen. Hij was mede-initiator van de Rondeel-stallen (ontstaan als samenwerking tussen retail, ngo, out-of-home, universiteit en ondernemers uit de branche) en nu van de Kipsterstallen, waarvan de eieren verkocht worden in de blauwe doosjes van vijf bij Lidl. Ruud is altijd op zoek naar the next step en de laatste jaren zoekt hij daarin ook naar het verminderen van het aantal dieren in het agrocomplex. Hij is zelf veganist geworden. Kippenstalhouder en veganist, het is Ruud ten voeten uit.

In mijn omgeving zijn zover ik weet geen covid-19-slachtoffers. Misschien dat er in de periferie wel mensen rondlopen die zijn besmet, maar ik ken geen dodelijke slachtoffers. Ik hoop van harte dat dat zo blijft. En ik hoop dat dit voor u allen ook zo mag zijn en blijven. We leven in een vreemde tijd.

Wanneer u, net als ik, met enige regelmaat kook- en voedselprogramma's op televisie kijkt, zal het u ook opvallen hoe mooi en idyllisch de daar getoonde landbouwdieren erbij lopen. Oude Engelse varkensrassen bij Jimmy's Farm (een spin-off van Jamie Oliver), op het erf scharrelende geiten bij Rick Stein in Griekenland of vrije-uitloopkip bij Alain Caron terwijl hij op een vouwtafel in een groene wei staat te koken. Prachtig. In mijn sociale omgeving merk ik dat het beklijft. 'Zo zou het moeten! Beetje minder vlees, maar dan wel op deze manier.' Vraag is dan, hoe realistisch is dat scenario?

Een bevriende collega die zich bezig houdt met korte ketens zei het laatst nog tegen me. 'Op die manier krijgen boeren een Eerlijke Prijs.' Toen ik vroeg wat in 's hemelsnaam een Eerlijke Prijs is, bleef het stil. 'Nou gewoon, jij weet toch ook wel dat veel boeren te weinig krijgen om te overleven?!' Ja dat weet ik wel, maar ik snap ook dat een Eerlijke Prijs helemaal niet bestaat.

Het begon met stikstof. Hoewel? Het begon eigenlijk al veel eerder met steeds meer bovenwettelijke eisen. Hoewel? Het begon misschien wel bij het ontstaan van grote inkoopconsortia. Eigenlijk weet geen mens waar het precies mee is begonnen, maar één ding is helder. De Boer is Boos.