Hugo Bouman

Je hebt ze ertussen lopen, van die klanten die altijd kritisch zijn. Gedreven door een bovengemiddeld ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel of door een bijna onuitputtelijke bron van negativisme grijpen ze iedere kans aan om je haarfijn op al je tekortkomingen en fouten te wijzen. En toegegeven, dat zijn er nogal wat iedere week.

Er is weer wat te doen rond arbeidswetgeving. Waren we net een beetje gewend aan (en bekomen van) de Wet Werk en Zekerheid, worden we in 2020 al weer geconfronteerd met de Wet Arbeidsmarkt in Balans. Het doel van dit pakket maatregelen? Nog meer reguleren en de kosten van (tijdelijke) werkeloosheid en verzuim zoveel mogelijk neerleggen bij de werkgevers.

Stel je voor dat je gebeten wordt door een grote hond. Waar word je dan liever gebeten? In je arm of in je been? Mijn jonge kinderen leggen mij regelmatig dit soort filosofische vraagstukken voor. Het is telkens een waar dilemma, want ik móet kiezen. Het antwoord 'Nou, eh… liever geen van beide' wordt bij ons thuis niet geaccepteerd. En die kindjes kunnen vreselijk vasthoudend zijn!

De klant wil het! Dat is een veel gehoord argument om de keuzes te verantwoorden, die in onze branche worden gemaakt. Meer assortiment, meer verpakkingsvarianten, meer luxe, meer openingsuren, meer online, meer mvo, meer voordeel… Aan die onstilbare behoefte aan 'meer' kleven helaas ook wat nadelen. Het werkt verspilling in de hand, om er maar eens één te noemen.

Vlees moet op rantsoen, zo kopte De Telegraaf afgelopen week. We mogen straks nog maximaal twee gehaktballen per week als het aan de opstellers van het klimaatakkoord ligt.